230309

It's a number combination. But not just a simple number combination.

The day of the end finally came. Nuong mga passed days, I had waited for it, pero as time goes by, I let the days passed na parang wala lang, and now here comes this day. Sunday pa lang, di ko alam kung anong nararamdaman ko, masaya, malungkot, di ko alam.

Parang kailan lang...

Nang ipasa ko ang aking form following the footsteps of Migraso, na that time is almost one week nang CO and Gianan na 24 hours nang naging CO. Nagtanong tanong muna ako, (obviously, blog posts ko yung mga pagtatanong tanong ko) at kung titingnan nyo rin ang mga blog posts kong nauna, makukuha nyo yung sequence nang aking pagtatanong tanong hanggang sa aking pagdedesisyon. Siyempre kung bakit ako nagcome up sa aking desisyon ay nagmula sa napakaraming elemento. Pero di pumasok sa isip ko ang mga nalaman ko.

Nang ipasa ko ang aking form, i only think of one thing. SIGN. Pumasok ako because of sign which I believe na effective. And that sign shows me a "yes". Una, di ako makapaniwala na ang sign na iyon ay sasagot ng yes dahil noon ay no ang sagot nito. Ngunit nung dumating ang araw na hiningi ko ang sign, it showed yes. (Naalala ko pa nagaayos ako ng gamit ko nun sa PE dahil katatapos lang mag PE).

It was July 10. Naglalakad ako sa freedom park ng napakabagal. Mga 10 cm/second. Sobrang bagal talaga. Blanko ang utak ko. I made a deal. I waited for the sign. It both showed YES. Inisip ko, na ito na ang last day ng buhok ko, last day na ganito ako kabagal maglakad dito sa freedom park at last day ko mararamdaman yung freedom na naranasan ko nuong mga huling araw. Nakalabas ako ng PUP na blanko ang utak.

July 11 came. Sabay kami ni Migraso, bumaba ng sasakyan. Pinakamaaga sa buong LHS. Walang tao. Tahimik. Naalala ko nakarelo pa ako nun. Saka lang ako sinabihan ni Migraso na bawal accessories. Walang tao sa headquarters. As in wala. Parang inallot talaga yung oras para iorient ako ni Migraso sa mga basic rules ng COCC. Starting from the salute, side step, mga attention at etc. Di pa nya isinawalat yung iba, basics lang. Siyempre di pa sila nagtraining kaya ano namang ikukwento nya sa marchings? Anyways, di natapos ang aming paguusap, dumating ang isang officer na babae. Si Bb. Baldo. Una nyang inakala ako si Gianan. Akala ko, ako lang pumasok ng July 11. Marami pala akong kasabay. Umabot ata kami ng 16 nung July 11. Gulat din ako. Kinabukasan, sabado, July 12, nalagasan na. Medyo nadadagdagan ang kaalalaman ko as time passes by. Ilang araw ang nakalipas, maraming nagbalak magCO, marami din nagquit after the first saturday. And Migraso was elected president of the COCC. Sabi ko sa sarili ko, hindi madali. I wanted to quit habang maaga. Pero unang pumasok sa isip ko, "sayang". Una kasi nakapagsimula na ako. Pero deep inside in me, gusto ko na umalis.

As I had said, marami pang nadagdag. Yung iba, expected ko na parang dadaan lang sa headquarters. Sa mga inexpect ko, ang iba duon, ay nagkatotoo at ang iba ay naretain. Ilang araw pa ang lumipas, sinabi ko sa sarili ko na "bakit di na lang ako umalis?" Pero iba nanaman ang pumasok sa utak ko, haircut. Sabi ko sayang naman. Pahabain ko buhok ko tapos alis na ako. Ayoko na. Matagal pang panahon ang hihintayin ko. Weeks passed, gusto ko pa rin umalis. But then, haircut pa rin ang dahilan ko. Hanggang isang araw, pumunta kami ng Recto para bumili ng uniform. It changed my plans. Kung noon gusto ko magquit, nang nahawakan ko na ang aking type a uniform (kaya kung mapapansin, mahal na mahal ko yung type a ko) sinabi ko sa sarili ko na itutuloy ko na ito hanggang katapusan, ano man ang kalabasan. I was determined now to finish the course. Inisip ko na ikakasal na ako sa organisasyon with this uniform.

Ang oras ay naging araw, ang araw ay naging linggo at ang linggo ay naging buwan. May mga nagquit at bumalik at isa ang presidente sa COCC na nagdahilan para ako ang pumalit. Kahit ayoko, I have to take the post. There, I was pressured. Hindi ako napressure dahil sa sarili ko pero dahil sa mga kasamahan ko. They pressured me a lot. To tell the truth, minsan, naaasar na ako sa kanila for their insensitivity. Kasi di ko alam, parang inakala nilang ako si Superman. At first, okay, sige, sunod lang ako. As time passed by, at napuno na ang aking pasensya, naging magagalitin ako. Tinigil ko na. Naisip ko na sa tuwing manunumbat sila, isa silang radyo. Pwede kong pakinggan, pwedeng hindi. Basta tuloy tuloy lang sila sa pagpuputak. Ang masakit lang ay minsan kahit sa harap ng maraming tao, lumalabas na incompetent akong tao. Siguro dahil na rin sa mga salitang ito, dahil na rin sa pangdudusta, pangaalipusta ng aking leadership kaya naisip kong patunayan. Pero sa ibang paraan. Hindi ko pinatunayang tama sila, naisip ko na kahit ipaglaban ko rin naman kung ano ang aking sarili, wala ring mangyayari. Naisip ko na hayaan sila sa sasabihin nila. Inisip nila na wala na akong pakialam sa kanila. But really, I am after their welfare. I am just not showing it. Wala rin namang sense na kasi eh. Siguro mawawala rin ang di pagkakaintindihang ito.

Then habang nasa organization ako, maraming nabago. Pero kung ano ang mga iyon, di ko na sasabihin ang lahat. Basta, medyo naging maiinitin ang ulo ko. Tipong konting epal lang naiinis na ako. Pero I tend to manage self control. Di ko agad naibubulalas yung galit ko unless sukdulan na talaga. At ang iba, siguro, di ko pa nakikita.

During my stay in the organization, marami akong nakilalang tao. Marami akong naging acquaintances. I became a public figure kumbaga. Pwedeng puriin, pwedeng dustahin, pwedeng sambahin at pwedeng sirain. Ang ibang lower years, medyo takot. Well, di naman ako tagahanga ni Ironman, kaya di ko na kailangan ng fear nila. Respect lang ay okay na. As I can see, kahit sabihin ng iba, na di naman ako nirerespeto, based on my own experiences, I feel na nirerespeto nila ako, kahit ng mga 4th years. Yung iba lang sa kasamahan ko ang hindi.


Sa huli, aking napansin na iba-iba ang dinulot sa akin ng organisasyon. Nagkaroon ako ng tiwala sa sarili ko. Nasusunod ko na ang ilang mga school rules na kung dati ay lumalabag ako, pero sa ibang banda, marami ang nawala sa akin. Tama nga ang isang girl na tinanong ko kung magCO ako at sinabi nyang hindi. She told me kasi, na mawawala ang social life ko. Sa katunayan, ngayon, bumabalik ako pero kumbaga, ang nabasag na, merong maliliit na detalye ng isang basag na bagay ang hindi mo na maikakabit pa. Isa pa, merong ilang elemento na gustong pigilin ako sa pagbabalik sa aking tunay na pagkatao, yung tunay na ako. Kahit sabihin nating maraming sumalubong na mayroong masayang mukha at pakitang giliw, alam ko namang pagkukunwari ito, anong ipagmamalaki ko dito? One more thing, kahit sabihin nating di siya lubusang nakaapekto, pero nakaapekto ito sa akademiks ko. Nawala ang focus ko sa pagaaral. Yun ang totoo. Kasi napapansin ko talaga na nawalan ako ng oras sa pagaaral. Di tulad noon, hawak ko ang oras ko, nakakapagaral ako during my free time. Yung mga exams kong matataas, mababa, at pasado, ay mga stock knowledge ko na lamang. Lagi rin akong pressured sa lahat ng bagay kahit di naman ako pressured. Nawalan ako ng time management.

And on the 23rd day ng March, nakatayo ako habang binibigkas ang oath, at sa huli ay pinirmahan ito, nagflash back lahat ng mga alaala ko. Alaala na nais kong maging alaala na lamang at wag nang mangyari uli. Nais ko siyang mailagay sa aking history kung saan, naging malaking parte ito ng buhay ko. Naisip kung maging sentimental. Pero at the other side, naisip ko na I have to stay focused, I have to stay what I am, nanonood sila. Nuong gabing natutulog ako bago ako tumayo kung nasaan ako, hindi ko maisip kung tama ba ang aking naging desisyon. Di ko alam kung nagkamali ba ako. Pero nung nakatayo ako, tumingin ako ng diretso at nakita ko ang mga kawayan, I said to myself, "Though I had lost the thing that I valued the most, I made the right decision for that thing." At kung ano ang thing na yun, that's too confidential.



Natapos ang graduation. Natapos na ang lahat. Bagong simula.


Tapos ayun, nanlibre ng kaunti sa tindahan ni Beb's at di rin nagtagal, umuwi at nagpahinga.


Sa kaharian ng Britons, si Prinsipe William ay mayroong alagang ibon. Mahal na mahal ni Prinsipe William ang ibon. Ito na kasi ang pinakamagandang ibon sa buong Briton. Inaalagaan ng maigi ang ibon at ang prinsipe mismo ang gumagawa nito. Ngunit isang araw, ang prinsipe ay ipinadala sa kaharian ng mga Spaniards upang makipagusap sa hari nito. Lingid sa kaalaman ng mga Britons, kaya pinatawag ng hari ang prinsipe sa kanilang kaharian ay upang salakayin ang mga Britons. Sa pangunguna ni Prinsipe Lem, nilusob nila ang kaharian ng Britons. Ngunit sadyang tanga ang mga Spaniards kung saan nagpakaligaya na sila dahil inakala nilang walang mga kawal sa kaharian. Di nila alam, sila'y napalibutan na at inubos sila ng madalian. Nakatakas si Prinsipe Lem dala ang ibon at ilang kawal. Marami ang napaslang sa mga Spaniards. Pagbalik ni Prinsipe William, ibinalita sa kanya ang nangyari, sinabi naman na walang masamang nangyari sa mga kawal o sa hari kaya tumakbo agad siya papunta sa kanyang asotea kung saan iniwan nya ang ibon. Wala na ang ibon. Naisip ni Prinsipe William na lusubin ang mga Spaniards, ngunit dahil nga galing siya dito nakita nya na matibay ang pundasyon at mahirap pasukin ng outsiders. Mahal nya ang ibon, pero duda siya kung makukuha pa nya ito.


KINABUKASAN

Di ko alam kung natamo ko na ba ang total freedom. Kasi naman, merong iba na ayaw pa rin ako palayain. Tipong ewan. Di ko maintindihan.