Happy birthay sa author ng blog na to. 24 years of existence. Wow. Didn't know you'll make it this far. But are you happy?
May pera, girlfriend, job ka na. Kumpleto pamilya mo. You are young. You've got the world. Pero bakit ka nagpopost dito sa blogsite mo? Actually, may readers ka ba? Haha
Sa totoo lang, tangina kasi ng araw na to. Every birthday ko, absent ako. Mainly kasi anti-social ako. Ayokong kinakantahan ng Happy Birthday sa classroom, or binabati ng paulit ulit. Dati nung nagaaral pa ko, laging di natataon sa pasukan birthday ko. Bakasyon pa birthday ko. Epal na kasi DepEd so kelangan ko magabsent. Another reason is ayoko mangtreat ng tao. Ayoko manlibre. Ngayong nagwowork na ko, I vowed na magleleave ako ng birthday ko. And I've got another reason. Ayoko ma-stress, ayoko mainis. Gusto ko masaya lang. Na kahit isang araw sa miserableng buhay na to eh masaya ako. As in allocated yung day para gawin yung tingin kong makakapagpasaya sakin.
Pero as luck may have it, may mga nangyari before my birthday. May nagkasakit ng malala na malapit sakin and eventually died, 4 days before my day. I've been planning to hold a party para sa bday ko pero di pwede kasi mali tingnan. Yun nga lang mga Friday night outs, ang hassle na ipost sa FB kasi baka majudge ako. So wala ako nagawa kundi wag magpost, wag magparty and all. Kahit sabihin mong shit person ako, may puso ako. So affected ako sa nangyari. Kaya di ko rin macelebrate yung day. Dagdag mo pa yung mga taong "friends" mo daw pero ni hindi ka tinext or nagpost sa fb or nagmessage man lang. Cunts.
Yun yung masakit kasi may pera ako. Akala ko pag may pera na ko, oks na. Masaya na. Problema, wala pala talaga akong ganun kadaming kaibigan.
I may seem friendly and a lot of people may know me pero on my special day, soooooooobrang konti ng nakaalala - even with Facebook reminding them. So gagawin ko nalang, pahahalagahan ko tong iilan na bumati kasi sila yung real friends ko. Yung iba, magaling lang pag kelangan nila ng kasama or kausap or makikinig sa rants nila. Tangina nyo di ko na kayo rereplyan (asa).
Minsan naisip ko na nga lang, bakit ko nga ba pinayagang tumuloy yung mga tao sa buhay ko? I mean, life was better when I was a lone ranger. Yung mga tao, they come and go and I don't care. Ngayong may mga taong mahalaga sayo and you expect things from them, saka ka nila nilelet down. How I wish maging bato uli yung puso ko and just won't care. Nung time na yun, mas sikat pa ko e. Kesa ngayon na shit lang ako ng lipunan. One of the commons.
I don't feel this day as special. Para lang siyang day na naka sick leave ako kasi tinamad ako pumasok sa work. Added lang e gagastos ako at magpapakain (appreciate it fam) at medyo may mga taong nagtetext at nagpm na sakin. Konti pero treasured.
Amidst all this, lahat ng pagdadrama ko, thankful ako sa naabot ko. Maswerte pa din ako. 24 years old pa lang ako. Maybe I'm rushing things. Maybe I should stop and just enjoy the view.
