All I Ask of You...

Isang araw, naisipan kong manood ng Phantom of the Opera. Hanggang ngayon di pa rin ako maka-get over. There is something kasi sa story na nakakarelate talaga ako especially sa buhay ni Phantom. Hindi man ako inaapi ng mundo, meron pa ring something. Tipong ako si Phantom at nakita ko si Christine na kumakanta kasama ni Raoul, siyempre nararamdaman ko rin ang nararamdaman ni Phantom.



Everytime na nakakakita ako ng ganitong mga scenes, I know, there will always be hope. Tuwing may araw. Mga panahong pasinag ang araw, alam ko na darating ang panahon na ang araw ay sisikat din. Ngunit sa ilang mga bagay, kung saan palubog na ang araw, parang patapos na ang oras ng liwanag at kailangan mo muli mamuhay sa dilim at hintayin ang araw kinabukasan. Ngunit ang tanong, kailan sisikat ang araw na ito?


Panalo si Pacquiao, Patay na si Marky Cielo. Di rin talaga akalain ang mga bagay na ito. Regarding naman kay Pacman, kung tinuloy ko pala ang pusta ko, panalo sana. Pero ayos lang. Hehe. At least di ako napasok sa sugal.


Base sa mga nasasagap ng aking transmitters, merong something na nagaganap. Kung ano ang something na yun, saka ko na lilinawin kapag andyan na ang mga solid proofs.

Sa Cases walang updates. Though merong updates sa Foreigner Case, parang ganun pa rin naman kasi. So wala pang significant event na naganap or TUNAY na updates.

May mga panahon na gusto mo magalit pero dahil nga sa ako ang taong hindi nagagalit, siguro napigil ko pa rin ang emosyon ko. Pero I will always remember the days. And someday, kapag sumikat na ang araw ko, hindi ko isusumbat sa kanila ang days na habang nasa dilim ako eh lalo pa nila ako ibinabaon. Ipapaalala ko lang na minsan akong nalugmok sa dilim ngunit nakaahon si liwanag...